Sossusvlei

Sossusvlei

Maandag 8 augustus:

Om 5.30 uur gaat de wekker. Zo vroeg zijn we deze vakantie nog niet geweest. Aankleden en tenten inpakken. Helaas wil de rits van één van de tenten niet meewerken. Dan maar niet helemaal dicht! 
Om 6.30 staan we bij de nog gesloten gate van Sossusvlei waar zich al heel wat auto's verzameld hebben. In dit park liggen de beroemde door de wind opgewaaide rode zandduinen. Ze kunnen tot wel 300 meter hoog worden Af en toe zie je in het midden hiervan een witte leemvlakte met dode bomen die 1x in de zoveel jaar onder water komen te staan. Rond 6.45 uur mogen we doorrijden. Het is een mooie geasfalteerde weg met prachtige vergezichten. Wat rijdt dat toch lekker! Bij Dune 45 (één van de grootste rode zandduinen van dit park) zien we na zo'n 40 km al mensen over de rand naar boven schuifelen. Wij gaan het later bij een andere duin proberen. Na 65 km komen we uit op een parkeerplaats waar je de laatste 5 km met een shuttle jeep door rul zand gehotst en gebotst wordt. Je mag het ook zelf proberen maar als je vast komt te zitten moet je tot 16.00 uur wachten alvorens ze je eruit komen trekken. Geen optie dus want we willen een heel relaxte middag hebben aan het zwembad.
Bij het eindpunt starten we aan onze klim naar boven. Een vermoeiende bedoening maar dit moet je doen als je de mogelijkheid hebt. Elke stap zakt in het zand weg en rechts en links gaat het flink naar beneden. Het is dat ik weet dat ik zacht val anders ging ik hier voor geen goud naar boven! Drie kwartier en een aantal foto- en filmshoots verder komen we op een punt vanwaar we naar beneden willen rennen. Het uitzicht is geweldig. We komen uit in de Dead Vlei als we hier naar beneden denderen. Een fantastische ervaring. De kids en Ron rennen echt, ik doe het wat rustiger aan. Raar maar waar: je valt niet. Je zakt gewoon te diep weg in het zand. Eenmaal beneden rusten we even uit en lopen dan over de Dead Vlei. Een heel apart landschap. Het waait flink en af en toe wordt je compleet gezandstraald. @Petra: als je klanten een natuurlijke scrubbeurt willen hebben: stuur ze naar deze plek. Overal voel ik zand: in mijn gezicht, oren, haren, armen. In mijn schoenen zit volgens mij een halve woestijn. Laat dat zwembad vanmiddag maar komen! Na een tijdje lopen we terug naar de shuttle. Hier is het best druk dus we moeten een tijdje in de brandende zon wachten. Gelukkig hebben we water bij ons. Wat moet het vreselijk zijn om te verdwalen in een woestijn. Eenmaal terug bij de auto besluiten we niet hier maar op de camping te ontbijten. Nou ja, het is meer een brunch. Inmiddels is het 11.30 uur geworden.
Om 12.30 uur zijn we terug en barsten van de honger. Het smaakt heerlijk. De rest van de middag liggen we bij het zwembad en genieten we van de rust en de prachtige omgeving. Het water is flink koud maar we gaan er toch in. Rond 16.30 uur pakken we een lekker koud pilsje. Na een openlucht douche genieten we van de zonsondergang en beginnen te koken. Lyno maakt alvast een flink vuur. Het is helaas alweer de laatste avond op de camping in Namibië. Ik kan het echt iedereen aanbevelen. Het is 's avonds en 's nachts dan wel koud maar het hele sfeertje en het buitenleven is geweldig. Zo beleef je het pure Afrika echt veel intenser. Je moet wel uiteraard avontuurlijk aangelegd zijn en tegen niet al te veel luxe kunnen. 
Na het eten spelen we nog Uno en de kids gaan om 22.30 uur naar bed waarna wij nog een laatste pilsje drinken onder een prachtige Afrikaanse sterrennacht. Morgen terug naar Windhoek.