Etosha & Opuwo

Sorry, dat we zo lang niets hebben laten horen maar we zijn een week lang niet in een Wi-Fi omgeving geweest en via UMTS-verbindingen lukte het ook niet dus konden we niks posten.

Van Düsternbrook naar Etosha

Dinsdag 26 juli:

Na een heerlijk ontbijt vertrekken we om 8.00 uur voor onze reis naar Etosha. De dokter heeft gisteren niet meer gebeld dus belt Ron hem zelf maar. Hij voelt zich gelukkig al een stuk beter en heeft een goede nacht gehad. De dokter kan hem vertellen dat de bloed en urinewaardes geen ernstige afwijkingen gaven. Hij moet de antibiotica kuur afmaken en pijnstillers pakken zolang als nodig is. We kunnen gelukkig onze weg vervolgen. Etosha here we come!

Ik zal vandaag een flink stuk van de rit voor mijn rekening nemen. Vind het wel heel vreemd: links rijden, gordel, pook en handrem aan de andere kant, en dan dat knipperlicht…. Maar goed, alles went, ook dit. Het grootste deel van de weg naar Etosha is mooi breed en verhard. Net een autoweg in Nederland maar dan veel minder druk. In Otjiwarongo stoppen we bij de Spar om inkopen te doen. Het is net een Appie in Nederland waarin zelfs een lunchroom is gevestigd. Buiten past een mannetje tegen een kleine vergoeding op onze auto. Dat schijnt normaal te zijn hier in Namibië. Gelukkig maar, ons hele hebben en houwen ligt natuurlijk in die jeep. We moeten inkopen doen voor 4 dagen Etosha. In het Nationaal Park zelf is namelijk zo goed als niets te koop. Bepakt en bezakt vervolgen we onze weg.

Rond 16.15 uur passeren we het Anderson Gate en rijden het park in na geregistreerd te zijn. Of we wapens en/of drones bij ons hebben? Die mogen niet mee naar binnen. Laten we die nou toch net thuis gelaten hebben! We krijgen wel opdracht snel onze weg te vervolgen want we moeten nog zo’n 75 km over kiezelweg naar het Halali restcamp en mogen niet harder als 60 km rijden. Vóór zonsondergang moeten we binnen zijn anders gaat de poort dicht. Met als toetje een fikse boete. Dat wordt een uitdaging! Onderweg zien we al op diverse plekken wild. We houden ons niet helemaal aan de snelheidslimiet. Dan zien we midden op een uitgestrekte vlakte zowaar een neushoorn staan! Dat belooft wat. Helaas kunnen we niet al te lang blijven staan. De zon staat steeds lager. Gelukkig zijn we net op tijd binnen. We melden ons bij de receptie en mogen zelf een kampeerplek uitzoeken. Dat doen we en dan begint de volgende challenge: de daktenten opzetten in het donker…… Gelukkig lukt dit vrij goed en de jongens kunnen snel onze eerste maaltijd zelf maken: Mexicaans! Ik heb al de hele dag wat last van mijn maag (beetje stress verwacht ik zelf) maar dit kan ik toch echt niet laten staan. Het smaakt overheerlijk. Snel daarna duiken we onze tenten in voor de eerste nacht op de auto!

Etosha

Woensdag 27 juli: 

We staan rond 7.30 uur op. Veel andere campinggasten zijn al weg of staan op het punt om te vertrekken. De nacht was koud (het is hier winter) maar we hadden er geen last van. Thermo ondergoed hadden we al extra meegenomen. Dat komt nu goed van pas. Alleen stak ’s nachts wat wind op waardoor ik in eerste instantie het idee kreeg dat er iemand aan de tent was aan het voelen. Als iemand naar de wc gaat wiebelt de hele auto heen en weer. Ons eerste ontbijt smaakt prima. Ik moet alleen de tafel geen minuut uit het oog verliezen als er nog brood op ligt want mijn eerste boterham met hagelslag was in een onbewaakt moment al voor een vogel. (een soort merel) Zodra de zon begint te schijnen wordt de temperatuur direct aangenaam en kan de jas uit en de muts af. We wassen af, pakken alles weer in en vertrekken voor onze eerste echte eigen drive door het park. Etosha is iets groter als de helft van Nederland en een beschermd natuurgebied. Er zijn in totaal zo’n 700 km kiezelwegen aangelegd. Het is dé toeristische trekpleister van Namibië. Al snel zien we oryxen, gnoe’s, impala’s, springbokken, kudu’s, zebra’s en onze eerste giraffen die gewoon langs de kant van de weg aan een boom staan te peuzelen. Struisvogels en heel veel verschillende (roof) vogels zijn er ook legio. Overal zijn waterholes waar je naartoe kunt rijden om wild te spotten en dat is er echt in overvloed! Ravi heeft geprobeerd het te tellen maar dat was een onmogelijke opgave. Ongelofelijk. We rijden ’s middags naar restcamp Namutoni voor een plaspauze en om even een kop koffie te drinken. Lyno had al eerder hoge nood en onder nauw toezicht van ons heeft hij vanuit de open deur naar buiten geplast. Voor dames is dat natuurlijk wat moeilijker. ’s Middags zien we dan ook een aantal olifanten voor ons de weg overlopen. Als we bijna terug zijn in Halali staan er plotseling allemaal auto’s langs de kant. Wat is hier aan de hand? Voor we het weten staan we midden tussen een enorme olifantenfamilie die rechts en links van ons langzaam voorbij trekken door de struiken. Klein, middelgroot, groot, mega groot: er zit van alles tussen. Een super ervaring maar het is natuurlijk enorm opletten geblazen. Gelukkig gaat het allemaal goed en kunnen we zeer voldaan terug naar onze camping. Hier lopen we voor het eten nog even naar de waterhole van de camping die ’s avonds verlicht is. Daar staan zo  waar wederom 5 olifanten te drinken! Wat een geluk vandaag! Vandaag staat BBQ  gepland (overheerlijke steaks waar de kids het nog dagen over hebben) en we genieten na van deze mooie dag bij ons eigen kampvuur. Mutsen op, dikke jassen aan. Rond 22.00 gaat het vuurtje uit……

Donderdag 28 juli:

Vandaag besluiten we ons ontbijt op te eten bij de waterhole van de camping. Vanmorgen zijn er kudu’s, impala’s en grote groepen zebra’s die komen drinken. Mooi om te zien hoe elke groep op elkaar wacht alvorens verder te trekken. De leiders van met name de zebra groepen zoeken meer dan eens het gevecht met elkaar op om te bepalen wie nu weg moet bij het water. Dan beginnen we onze tocht. We rijden naar de Etosha lookout. Hier leidt een weg een stuk de zoutpan op. Deze heeft een oppervlakte van 5000 km2! Hier mag je uitstappen en een stuk de zoutpan oplopen. Niet te ver van de auto anders is het makkelijk verdwalen. Een vreemd gevoel hier op zo’n oppervlakte te staan waar alles gewoon helemaal gelijk is. We vervolgen onze tocht door het park en zien echt ontelbaar veel verschillende dieren. Iedere keer als we weer iets zien blijft bijzonder. We besluiten de namen van de dieren op te schrijven aan de hand van het boek wat we hebben geleend van Romy en Leon. Het lijstje wordt alsmaar langer. We spotten ook weer een olifantenfamilie, netjes achter elkaar lopend in een rijtje. Een mooi gezicht. Aan het einde van de dag zijn Lyno en Ravi alleen een beetje teleurgesteld dat we nog geen leeuw gezien hebben. We rijden via een omweg richting Okaukuejo restcamp waar we de komende 2 nachten verblijven. Bij de “gemsbokvlakte” zien we een aantal auto’s stil staan. Ok, wat is hier dan te zien? We parkeren onze jeep naast de anderen, pakken de verrekijker en…….. Niet te geloven: op de vlakte, een heel eind weg liggen een mannetjes en een vrouwtjes leeuw parmantig naast elkaar. Onze dag kan niet meer stuk! Na een tijdje beginnen ze te lopen richting een kiezelweg. Snel de auto gestart en erheen gereden. Vlak voor ons, op zo’n 7 meter afstand lopen ze de weg over. Een absoluut hoogtepunt tot nu toe! Langs de kant van de weg gaan ze nog eens even lekker liggen en het vrouwtje rolt nog wat relaxed over zijn rug. Waanzinnig. Na een tijdje geef ik bij de mannen aan dat we nu echt terug moeten anders zijn we niet voor zonsondergang binnen. Onder protest start ik de auto. Met een rotvaart gaat het richting campsite. Ze willen nog even stoppen voor een mooie foto van de zonsondergang….. Snel dan. Maar dan, eenmaal aangekomen bij het restcamp blijken de poorten gesloten. Om 17.37 uur gaan ze dicht en wij zijn er om 17.42 uur. De schrik slaat me om het hart en ik ben boos op de mannen die lachwekkend roepen dat we dan maar hier in de auto moeten slapen! No way! Lyno klimt het hek over en gaat vragen bij de receptie. Gelukkig blijkt aan de andere kant nog een poort te zijn waar we nog naar binnen mogen omdat het nog niet helemaal donker is. Eind goed, al goed. Jolanda kan weer relaxen! Na een overheerlijke tonijnpasta lopen we naar een van de bekendste waterholes van Etosha die op deze camping gelegen is. En weer lacht het geluk ons toe: een aantal olifanten en 2 neushoorns besluiten om vanavond hier te komen drinken. Vlak voordat we onze tent in klimmen horen we een enorme leeuwenbrul. Zo! (Lyno hoorde ’s morgens van mensen dat een leeuw voor de poort had gestaan waar wij in eerste instantie niet naar binnen  konden!) Morgen blijven we hier op de camping voor een rustdag en om even een beetje uit te slapen. ’s nachts worden we nog getrakteerd op een enorm olifantengetettter in de verte. Prachtig om te horen. Dat is echt slapen in de wildernis.

Vrijdag 29 juli:

Tijdens het ontbijt komt een medewerker van de camping ons vertellen dat we links achter een platte band hebben. Nee hé! Toch nog een klus te klaren (voor Ron dan, want daar heb ik geen kaas van gegeten) vandaag. We gaan eerst naar de waterhole en blijven hier een anderhalf uur zitten. Telkens weer komen er nieuwe dieren drinken. Het is een uitgestrekte witte kiezelvlakte waar je de dieren al van ver af ziet aankomen. Ik zou hier een hele dag kunnen zitten. Als we besluiten om terug te gaan zien we plots vanuit de verte grote grijze kolossen aan komen sjokken. En jawel, een grote olifantenfamilie besluit ons met een bezoek te vereren. Het zijn er een stuk of 15 in alle maten. Ook zij komen weer mooi aangelopen in een rijtje. Ze drinken wat en enkelen besluiten ook maar meteen een bad te nemen. Fantastisch om te zien. Nadat ze zich lekker nat gemaakt hebben gooien ze echter met een hun slurf weer allemaal stof over zich heen! Als ze vertrekken gaan wij ook terug richting jeep waar ik een lunch in elkaar steel en Ron samen met Lyno de band verwisselt. Die klus is gelukkig redelijk snel geklaard. Ze zitten wel helemaal onder het stof zoals eigenlijk alles hier. Mam, jij zou hier knettergek worden! Maar dan: Deze band lag gewoon achterin de laadbak. Nu moet de 2e reserveband die onder de auto zit eruit en vervangen worden door de kapotte. Mochten we nog eens lek rijden…. Dat blijkt nog niet zo eenvoudig. Ron besluit de tenten in elkaar te klappen en zonder de hoes erom naar het tankstation op de camping te rijden. Ook hier lukt het niet en hij wordt naar de garage van de camping gestuurd. Hier lukt het uiteindelijk 3 mannen samen om die band eronderuit te krijgen. Dat was Ron nooit alleen gelukt. Nu is het tijd voor een kop koffie in het restaurant en we besluiten hier vanavond van het buffet gebruik te maken. Na een heerlijke douche, een lekkere maaltijd (kudu en springbok) trekken we met een fles wijn richting verlichte waterhole. Ook vandaag worden we wederom getrakteerd op een aantal olifanten en 3 neushoorns! (dacht dat deze zeldzaam waren?) Een relaxte afsluiter van deze dag.

Op weg van Etosha naar Opuwo

Zaterdag 30 juli:

Vandaag om 6.15 uur op, snel ontbijten en alles afbreken. Om 8.00 uur zijn we klaar om te vertrekken. Het gate aan de westkant van Etosha is open en een groot deel van onze afstand voor vandaag gaat door het natuurpark. We besluiten om toch nog een paar waterholes te bezoeken onderweg. Bij de eerste staat zoveel wild bij elkaar, dat hebben we nog nooit gezien. Alles loopt kriskras door elkaar en we kijken onze ogen uit. Je ziet dat er bij de diverse soorten dieren een duidelijke hiërarchie is wie wanneer mag gaan drinken. Soms zijn enkele individuen wat ongehoorzaam maar dat is bij ons mensen natuurlijk ook het geval. Bij de 2e stop staan ook veel soorten dieren maar ook een aantal auto’s. Als we parkeren vraag ik me ineens hardop af waarom al die dieren niet gaan drinken. Ik heb mijn vraag nog nauwelijks gesteld of Lyno roept: omdat er fucking veel leeuwen liggen!!!!!! Huh? En jawel hoor: 7 vrouwtjesleeuwen. Een waanzinnig plaatje. Etosha is ons wel zeer gunstig gezind. We observeren wat ze doen. Sommige dieren, met name oryxen en wilde zwijnen trotseren de dorst en drinken toch even wat. Je merkt echter dat alles in opperste paraatheid is. Dan beginnen de leeuwen zich te verspreiden. Het blijkt toch allemaal tactiek te zijn. Soms proberen ze een onoplettende springbok te pakken maar het lukt ze niet. Het blijkt nog een jonkie te zijn die nog wat honger heeft maar nog moet leren hoe hij moet jagen. Het levert wel spectaculaire beelden op. Wat een beesten! Met recht de koning van de dieren genoemd. Na zo’n 2 uur in een alsmaar warmer wordende auto gaan we verder. Op tijd in Opuwo zijn om nog wat boodschappen te doen lukt toch niet meer dus we besluiten nog wat van Etosha te genieten. We stoppen voor een tosti bij de kleine nederzetting Elephants Rest. 2 Aardwolven laten zich nog langs de kant van de weg zien en in de verte bij een kadaver staan nog een aantal gieren. Wat zijn dat toch vieze beesten. Bah! De laatste 190 km, als we eenmaal het park uit zijn is weer een C-weg. (verharde autoweg). Dit schiet gelukkig goed op. Ik rij dit laatste stuk en kan goed doorrijden. We zien nauwelijks tegenliggers. Onderweg zie je wel al de hutjes waar de mensen in wonen. Voor de kids een hele openbaring. Dan staat er in de verte plots iemand midden op de weg. Wat nu? Ik moet langzamer gaan rijden, er staan wat pionnen maar vindt het ook wel eng. Het blijkt een politie agent te zijn bij een roadblock. Hij is niet zo blij dat ik 5 meter verder ben gereden dan het stopbord en pas bij hem stopte. Oh jee! “Drivers license?” Heb ik mijn internationaal rijbewijs in elk geval niet voor niks aangevraagd. Ik blijf maar vriendelijk lachen en sorry zeggen. Hij blijft poepserieus. Ik krijg mijn rijbewijs terug met de mededeling in het vervolg het stopbord niet te negeren. Poeh poeh! We vervolgen onze weg en komen om 17.30 uur in Opuwo aan. Een arm stadje waar diverse stammen bij elkaar leven. We zien onze eerste Himba’s. Wauw! Een onverharde weg omhoog brengt ons bij een prachtig resort met een waanzinnig mooi uitzicht. We krijgen een mooie campingplaats toegewezen, zetten alles op en gaan heerlijk eten in het restaurant (zebra). Wat een luxe. Het is hier veel minder koud gelukkig. Morgen om 7.30 uur moeten we ons melden bij de receptie voor de excursie naar de Himba’s. Om 22.30 uur vallen we in slaap.

Opuwo (excursie naar de Himba’s)

Zondag 31 juli:

6.30 uur op na een heerlijke nachtrust. Ontbijten en naar het hoofdgebouw. Snel nemen we nog prachtige foto’s van het licht over de vallei achter het zwembad. Ik voel me net een koningin. Wat een uitzicht! We verheugen ons er al op hier vanmiddag heerlijk te zwemmen en te relaxen. En…. geen stof hier! Zalig.

We vertrekken in een busje met een gids en nog 6 andere toeristen. Eerst over een kiezelweg maar dan over een zandweg. Hobbel knobbel. We zijn blij dat we hier niet zelf hoeven te rijden. De Himba’s leven hier nog volgens hun eigen tradities. Ze hoeden geiten en leven met families bij elkaar in een omheind stuk grond in de vallei. Er zijn in Namibië in totaal nog 95.000 geregistreerde Himba’s. De gids verdeelt zijn bezoeken over een aantal families. Hij verzekert ons dat het maken van foto’s geen probleem is. Ze zijn trots op hun cultuur. Wel geeft hij aan dat waarschijnlijk over zo’n 20 jaar de Himba traditie er niet meer zal zijn. Ook zij zien de vooruitgang als ze in de stad komen en kinderen nemen het hun ouders nu vaker kwalijk dat ze niet naar school gestuurd worden. Laten we dus van dit moment genieten. Hij moet wel eerst toestemming vragen of we deze familie waar we gestopt zijn mogen bezoeken maar dat blijkt geen enkel probleem.

Wat een enorme ervaring om hier te mogen zijn! De kids rennen op ons af en ze vinden het fantastisch om met Lyno en Ravi te spelen. De gids heeft ons verteld dat het gebruikelijk is elkaar een hand te geven en dan “moro moro” te zeggen wat dus ook zeer veelvuldig gebeurt.  De vrouwen zijn het meest interessant. Ze wassen zich nooit maar smeren zich in met een soort rode klei. Ze laten ons binnen in hun hutten en laten ons hun rituelen zien. Ze stoken kruiden op in een lendendoek en dat geeft hun een soort parfumlucht. Ook hun haren zitten onder de klei. De meisjes zijn te herkennen aan 2 naar voren gevlochten vlechten. Ze dragen mooie sieraden en een  lendedoek. Gebruik is om de voorste ondertanden eruit te slaan. Dat maakt ze moedig. De mannen en jongens zorgen voor de geiten. Deze zitten in een enorme kraal in het midden van hun terrein en worden als wij er zijn naar buiten gedreven. De vrouwen en meisjes zorgen voor de rest: koken, water halen etc. Hun eten is zeer eenzijdig en bestaat uit een soort maisbrei. Natuurlijk wordt er een soort marktje opgezet voor ons met hun zelfgemaakte sieraden. We kopen enkele armbandjes. De meesten zijn zo enorm vriendelijk. We zouden hier een hele dag kunnen blijven. Ik neem plaats bij een heleboel kids en stel via de gids een aantal vragen. Sommigen spreken een klein woordje Engels maar voor de meesten is dit abracadabra. Ze stellen ook aan mij een aantal vragen: “Wanneer sla ik mijn tanden eruit? Wat doe ik zoal op een dag? Hoe oud ben ik? Waar woon ik?”, “ Holland? Nog nooit van gehoord”. Ik vraag hen of ze een Himba lied willen zingen en langzaam komt men op gang tot op het laatst iedereen meezingt en klapt. Fantastisch! Natuurlijk moeten wij westerlingen dan ook een liedje zingen. Aangezien we een internationaal gezelschap hebben wordt het “Happy Birthday”. Na 2 uur moeten we helaas afscheid nemen. We zijn zeer onder de indruk en dankbaar dat we dit hebben mogen meemaken.

Eenmaal terug hebben we een heerlijk relaxte middag aan het mooie zwembad. Dit is echt genieten. We love Namibia already! Na de mooie zonsondergang gaan we terug voor een douche op de camping. Aangezien we niks eetbaars meer hebben eten we vanavond weer van het buffet. Morgen gaat de reis verder naar Outjo.