Deluxe Tour in Monument Valley en daarna naar Grand Canyon

Zondag 22 juli:

Pffff, om 6.45 uur gaat de wekker al. Ontbijten, de boel opruimen en om 7.45 uur staan we klaar voor onze “Deluxe Tour”. De kleine open truck met de Navajo indiaan als gids komt aangereden. We stoppen bij een traditionele Hogan, het huis van de Navajo indianen. In de Valley wonen nog steeds indianen families hierin. Wel in een aangepaste modernere versie. Ik dacht altijd dat Indianen in tipi’s woonden maar dat blijkt dus een fabeltje te zijn. De hut is rond, van buiten met rode klei en van binnen met hout bedekt. Binnen staat nu een kachel, daar waar vroeger het houtvuur brandde. Hij vertelt over hun tradities, gewoontes, wat ze aten, hoe ze leefden etc. Heel interessant allemaal maar het leukste vond ik toen hij in zijn eigen taal ging spreken, ondertussen tekende hij allemaal dingen met een stok in het zand. We konden er geen touw aan vastknopen. Daarna legde hij uit dat hij als opa tot zijn kleinkinderen gesproken had: “ze moesten die dag opstaan, de schapen uit de kraal halen en naar een bepaalde plek langs de rivier lopen waar het geregend had. Hier moesten ze dan de hele dag blijven om aan het eind van de dag terug te komen, de schapen weer terug in de kraal te zetten en dan te komen eten.” Ohhhhh, nu snapten we ook de tekening. Tevens werd de klimaatverandering weer eens heel duidelijk. In de jaren 50 en 60 viel hier in de winter nog zo’n 4 meter sneeuw. De US Army voerde dan voedseldroppings uit in de Vallei. Nu valt er geen sneeuw meer en zijn ze blij met af en toe wat regen. 

Dan gaan we echt aan onze rit beginnen. We rijden langs de scholen waar indianenkinderen les krijgen. Tijdens de lesweek zitten de kids intern. Ze krijgen les in het Engels en in hun Navajo taal. (Spreek uit als Návaho) De leraren zijn ook allemaal Navajo’s. Eerst gaan we over verharde weg, daarna zijn het allemaal hobbel knobbel wegen. Hij vertelt over de tijd dat John Ford hier zijn Hollywood producties maakte. Heel veel westerns van John Wayne zijn hier opgenomen en de bekendste film die hier geschoten is is: “Once upon a time in the West”. Hij laat ons de zandpaden zien waar de crews overheen moesten rijden. Er was toen nog niets verhard. Meer modernere films die hier opgenomen zijn: “Back to the Future III” en “Thelma and Louise”. De rotsen hebben vaak een bepaalde vorm waar je iets in kunt herkennen en de indianen hebben ze hun namen gegeven. Zo zien we bijvoorbeeld: The Elephant, The tree sisters, Big Indian en Totem Pole. Als je ernaar kijkt herken je dit inderdaad terug in de rots. We maken fotostops op diverse plaatsen en kijken onze ogen uit. We hadden dit echt niet willen missen. Dan rijden we een zandweg op naar een plek waar nog echte Hogan’s staan. Hier vraagt onze gids toestemming om hun land op te gaan. Dit is wat het stukje Deluxe anders maakt dan de standaard tour: dit is echt back-country en hier stoppen we bij een aantal verborgen schatten zoals “The Sun’s Eye” en “Ear of the Wind”. Op sommige plekken is de grond echt hartstikke droog en je ziet de scheuren er doorheen lopen. Ook komen we hier mensen te paard tegen. Dat had ik nog wel graag gewild maar daar is geen tijd meer voor helaas. Ik kan me nu wel een levendige voorstelling maken van de families die vroeger door “The Mid-West” trokken van trading Post naar trading Post met hun paarden met huifkarren en de ontberingen die ze moesten doorstaan. Nauwelijks beschut tegen zon, wind en aanvallen van Indianen. Dat moet echt hel geweest zijn. Om 11.45 uur zijn we terug op onze camping. Gelukkig had Ron een aantekening laten maken dat we aan de tour mee deden waardoor we langer mochten blijven staan. 

We douchen ons in de camper want we zitten echt helemaal onder het zand en maken daarna nog snel een lunch klaar. Rond 13.00 uur vertrekken we van deze bijzondere camping tussen de rotsen en gaan op weg naar de Grand Canyon. Een rit van ruim 3 uur. We winnen echter weer een uurtje tijd door het tijdzone verschil. We maken nog een stop bij één van de vele kraampjes van de Navajo’s waar ze tegen een prikje de mooiste sieraden verkopen. Een mooi souvenir voor thuis. Zowel Ron als ik kopen hier een armband. Terwijl ik hier zo sta te kijken naar al dat moois moet ik terugdenken aan wijlen Thei en Jacqueline, onze vrienden uit Nerja die beiden veel te vroeg zijn overleden aan de gevolgen van kanker. Eerst Jacqueline en een aantal jaren later Thei. Zij deden jaarlijks hun inkopen voor hun winkel bij deze indianen. Voor het uitstrooien van hun as is bij beiden een indiaan overgevlogen uit Amerika die eerst een speciale indianen ceremonie op het strand in Nerja heeft gedaan voor naaste vrienden en familie. Dat moet toch wel echt heel bijzonder zijn geweest.

We rijden door een omgeving die telkens weer van kleur verandert. Rood, oranje, wit, bruin, groen, het hele palet kleuren passeert de revue. Na zo’n 2 uurtjes begint de weg te stijgen en maken we een stop bij een viewpoint waar een zijtak van de Colorado River, the little Colorado River al een mega canyon heeft uitgesleten. Diep onderin zie je de bruine rivier lopen. Ik durf niet te kort naar de rand te gaan. Wat is dit al groots, hoe ziet zo dadelijk die “echte” Grand Canyon wel niet uit? Eenmaal in het “Grand Canyon National Park” ligt na 800 meter al meteen één van de meest bekende en meest Oostelijke viewpoints: “Desert View”. Hier is een wachttoren gebouwd. Als we aan komen gelopen bij de Canyon krijg ik accuut kippenvel. Wat is dit adembenemend mooi en wat voel ik me enorm klein…… Wauw!!!! Na een tijdje vervolgen we onze weg langs de Canyonrand richting Grand Canyon Village waar ik voor 2 nachten de “Trailer Village” camping geboekt heb. Onderweg kunnen we het niet laten om af en toe te stoppen en al dit moois te bekijken. Rond 18.00 uur arriveren we op de camping, zetten snel de camper neer en pakken direct de shuttle bus die ons via een overstap naar het “Yavapai Point” brengt om te kunnen genieten van de zonsondergang. We zoeken allemaal een goed plekje om van dit schouwspel te kunnen genieten. De zon kleurt de canyon werkelijk prachtig mooi in diverse tinten. Hier wordt je vanzelf heel erg stil van. Wat een dag hebben wij weer mee gemaakt. En dan zo’n afsluiting. Echt een geluksmomentje.

We besluiten vanavond bij de “Yavapoint Taverne” die zo’n 10 minuten lopen van de camping ligt te eten. Een prima afsluiting van de dag. Eenmaal op de camping drinken we nog wat en spelen een potje Uno alvorens naar bed te gaan. De temperatuur is prima hier en de airco hoeft niet aan. Wat een rust! Morgen kunnen we lekker uitslapen en daar hebben we allemaal heel veel behoefte aan.