Door de woestijn naar de City of Angels

Woensdag 25 juli:

Wonder boven wonder hebben wij goed geslapen vannacht. Lang leve de airco. Hij loeit wel als een gek maar koelt prima. Zonder hadden we vannacht denk ik niet overleefd. Dan hadden we in de airconditioned wasserij of bibliotheek moeten gaan liggen. Die waren de hele nacht open. Rond 9.30 uur zijn we klaar voor vertrek. Ron had gezien dat er iets mis was gegaan met posten: onze route 66 dag was niet gemaild naar onze volgers. Hij staat wel gewoon op het blog dus mochten jullie hem gemist hebben check dan even de verhalen en foto’s. Ik heb nog even kort de prachtige omgeving verkend maar na 10 minuten loopt het zweet me weer langs de rug en besluit ik snel terug te gaan naar onze koude RV. Het meer met de omliggende bergen en de camping zijn prachtig. Er zijn heel veel Amerikanen die hier in het weekend komen. Ze hebben vaste joekels van sta-caravans met boten hier. Wat dat betreft kijken we ons de ogen uit. Er worden allerlei boot wedstrijden gehouden op het meer en naast de London Bridge schijnt het op één na beste party-district aan de Colorado River te liggen. Het zal wel de jetset zijn van Amerika die hier komt schatten we zo in. 

We rijden een stuk langs het water naar beneden en buigen vervolgens het binnenland in. Vervolgens rijden we ruim 2 tot 3 uur door echte woestijn. Gemiddeld om de 10 minuten komen we een tegenligger tegen. Hier moet je echt niet zonder benzine komen te staan. We maken diverse stops want het is hier zo ontzettend uitgestrekt en toch ook waanzinnig mooi. Overal bergen met lange vlaktes kiezel ervoor met verspreid wat woestijngroen. Ongelofelijk hoe uitgestrekt dit land toch is ondanks dat er zoveel mensen wonen. 

Tegen 12.30 uur komen we aan in het dorp “29 Palm Trees”. We hebben besloten het “Joshua Tree NP” toch nog een stukje te doen.  We krijgen er maar geen genoeg van. Bij de ingang van het park stoppen we en maken in de camper snel wat boterhammetjes klaar. Ook dit wordt in de camper opgegeten want buiten is het nog steeds snikheet. Na zo’n 20 minuten vervolgen we onze weg en na een aantal kilometers zien we de steeds groter wordende “Joshua Trees” staan in uitgestrekte vlaktes en tussen aparte rotsformaties. Soms lijkt een rots één grote joekel van een gladde steen te zijn. Andere keren zie je bergen van kiezels waarvan je niet kunt begrijpen dat die op deze manier een berg vormen. En dan overal die bomen. Het lijkt een beetje op een aantal stammetjes van palmen bij elkaar met aan elk uiteinde een rond groen stekelig bolletje bladeren. Heel apart. De door U2 bezongen Joshua Tree staat echter niet hier maar in “Death Valley” maar daar is het voor campers ivm de enorme hitte absoluut verboden. Fam. Duits gaat deze specifieke boom deze vakantie bezoeken maar zij hebben dan een gewone auto. Na zo’n 1,5 uur rijden we het park in het plaatsje “Joshua Tree” (zeer origineel bedacht) weer uit. 

We hebben nog zo’n 2,5 uur te gaan naar onze camping in LA mits we geen file hebben en dat is ondenkbaar. Eén van de grote problemen in die stad zijn de constant overbezette wegen. Dat wordt dus een latertje vandaag. Hoe dichter we bij de stad komen hoe drukker het wordt en hoe groter de highways. Soms zijn het 6 banen heen en 6 aan de andere kant.  Dan staat het stil en dan loopt het weer. Dat is even wennen. Gelukkig rijden Amerikanen rustig en beleefd maar ze mogen wel van alle kanten inhalen. Dus rechts en links schieten auto’s voorbij. Ik ben blij dat Ron rijdt, dit was niks voor mij geweest. Een ander voordeel van een RV is dat je hoog zit en dus ook meer overzicht hebt op verkeerssituaties. Er rijdt van links een bordeaux rode sportwagen aan ons voorbij en die komt voor ons rijden. Wij zien echter dat iets verderop een vrachtwagen stil staat op de baan naast ons. (de meest rechtse) We zien ook dat auto’s vol op de rem trappen als ze daar in de buurt komen. Dat ziet ons sportwagentje echter niet…….. Plots staat de boel stil en moet deze snelheidsfreak vol in de remmen. De auto schiet met zijn achterkant van links naar rechts dwars over de baan en de blauwe rook komt van de wielen. Ron moet met onze RV ook vol in de remmen en kan gelukkig iets naar rechts uitwijken. We schrikken ons het apezuur. De kids achterin zijn muisstil. Water loopt vanuit ons badkamertje naar voeren. Blijkbaar zat de stop in het wasbakje en was de kraan per ongeluk niet goed dicht gedraaid. De sportwagen draait voor ons de vluchtstrook op waardoor wij ook gedwongen worden erachter te stoppen. Een dame stapt uit. Je ziet dat ze trilt van top tot teen. Ze bekijkt haar banden nadat ze naar ons gebaard heeft dat alles oké is, stapt in en vertrekt na een paar minuten waardoor wij ook onze weg kunnen vervolgen. De schrik zit er echter goed in en we geven aan dat Lyno en Ravi nu toch echt de veiligheidsgordels om moeten doen.  Een half uur later weer een fikse opstopping: een brandende motor links tegen het taluud aan. De berijder staat een eindje verderop met een flink bloedende arm die door de chauffeur van een andere auto wordt afgebonden. Tjonge: welkom back in the real and busy world……..

Om 18.15 uur arriveren we op de “Hollywood RV Campground”. Eigenaar Steve waar ik op Tripadvisor veel lovende woorden over gelezen heb heet ons welkom. Wat een aardige lieve man! We voelen ons meteen thuis. Hij vertelt ons dat er veel stuntmannen vast op zijn camping staan omdat deze ook echt heel dicht bij Hollywood en alle studio’s ligt. Ook zijn er 120 “nurses” vast op zijn camping. Zoals ik begrijp zijn het echter geen verpleegsters maar mensen met meer kennis en bevoegdheden die net onder dokters vallen. Er worden hier in LA namelijk veel hart- en longtransplantaties gedaan en daarom wonen zij op zijn camping tijdens hun werk. Heel apart. Naast de camping is de studio waar “Hells Kitchen” van Gordon Ramsey wordt opgenomen. Je ziet ook overal muurschilderingen en andere creatieve dingen op de hele camping. Het zijn kleine maar wel heel knusse campingplekken door al die tierelantijnen. Steve helpt Ron de camper back-in in te parkeren en doet dat op zo’n manier dat ik me een echte kluns voel bij al die andere keren dat ik heb staan schreeuwen wat Ron moest doen om die RV achteruit ergens in te zetten. 

We douchen snel en nemen een Lyft (concurrent van Uber) naar Hollywood Boulevard. Het is één grote verlichte straat. We lopen al meteen tegen een afgezette zijstraat aan waar ze opnames voor een film zijn aan het maken. Op de grond de “Walk of Fame”: marmeren sterren met namen van bekende acteurs, actrices en muzikanten ingegraveerd. Charlie Chaplin is de eerste bekende die we zien. Ik merk dat ik constant naar de grond ben aan het kijken en soms vergeet om ook de omgeving in me op te nemen. Dat is echter zonde want wat loopt me hier een volk rond. Hele rare mensen en de nodige zwervers, mensen die echt volledig de weg kwijt zijn en hier zo stoned als een garnaal rond lopen. Daartussen uiteraard ook veel toeristen. Soms wordt ik zelf “high” van de enorme wietlucht die op sommige plekken hangt. Tjonge, dit is wel even anders als San Francisco en Las Vegas. Op de straat zijn diverse theaters. Bij het “TCL Chinese Theatre” is om de zoveel tijd een lasershow die we bekijken. Van buiten lijkt het net een Chinese tempel. We zien het “Roosevelt hotel” waar naar verluidt in een bepaalde suite de geest van “Marilyn Monroe” nog rondwaart. Heel veel bekende filmsterren hebben al eens in dit hotel geslapen. Dan is er nog het “Hollywood en Highland” complex waarin het “Dolby Theatre” is gevestigd. Hier kom je via een hoge brede lange trap. Het is bekend omdat hier tegenwoordig de “Oscars” uitgereikt worden. In het complex is tevens een luxe winkelcentrum met diverse restaurants gevestigd. We besluiten om lekker buiten bij een pizzeria te eten. Daarna worden we toch moe en lopen terug naar het punt waar de Lyft ons had afgezet. We laten ons weer oppikken en terug brengen naar de camping. Na al die rust en natuur is LA wel weer wennen. Een mooie maar wel heel lange dag.