The Pacific Highway van Santa Barbara naar Watsonville

Vrijdag 24 juli:

Om 7.30 uur gaat de wekker. We doen weer ons inmiddels vaste riedeltje: aankleden, ontbijten, opruimen, bellen/face-timen met het thuisfront en klaar voor vertrek. We willen toch nog wat van Santa Barbara zien dus besluiten op zoek te gaan naar een parkeerplaats. Die vinden we naast de “Stern’s Warf” die we vervolgens nog eens oplopen. In 1998 is een groot gedeelte door een brand verwoest waar foto’s van te zien zijn. Voor 13,5 miljoen dollar hebben ze de boel weer herstelt.  Helemaal aan het einde heb je een prachtig uitzicht op de Spaans aandoende stad met zijn palmen boulevard. Ook kijk je op de haven waar het een drukte van jewelste is. De ene na de andere zeilboot vaart uit. Het is hier qua temperatuur ook prima en het zonnetje schijnt: een top dag voor op het water. Vervolgens lopen we een stukje de stad in via de “State Street” die tegenover de Warf begint. Het lijkt alsof je in Spanje bent. Veel huizen en winkels zijn witgeverfd en hebben mooie rode pannendaken. Het winkelaanbod is heel leuk (jammer dat ik hier niet langer de tijd heb) en er zijn heel veel gezellig uitziende restaurantjes. Oprah Winfrey is helaas in geen velden of wegen te bekennen (ze woont hier) dus besluiten we na een uur een Uber terug naar onze parkeerplek te pakken en onze reis te vervolgen.

Het eerste stuk is flink klimmen en we komen uiteindelijk in de “Santa Ynez Valley” waar overal wijngaarden en ranches zijn. Ook zien we hier dat het flink gebrand heeft. Er zijn hele hellingen zwarte bomen te zien. Op de grond begint echter alles weer tot bloei te komen. Vervolgens rijden we richting de beroemde “Pacific Coast Highway”. Bij Pismo Beach dat bekend staat om zijn kart races op het strand begint de tocht langs deze koude maar zo mooie oceaan. Op een heuvel zien we in de verte “Hearst Castle” liggen, met Romeinse villa’s, tempels enz. Krantenmagnaat Hearst heeft hier 28 jaar aan gebouwd! We beginnen wat honger te krijgen en in het kleine plaatsje Cambria waar ik me in een modern cowboy dorp waan, steel ik snel een salade in elkaar die we in de camper opeten. Dan beginnen we aan het mooiste stuk: “Big Sur”. De weg kronkelt helemaal langs de oceaan en de uitzichten zijn prachtig. Overal zijn viewpoints en telkens valt onze mond weer open van verbazing. Check ook hier weer de foto’s, het is echt fantastisch! Ook heel leuk was het punt waar we dachten zeehondjes te kunnen spotten maar het bleken zee-olifanten te zijn. Ik had mijn eigen gezicht wel eens willen zien: wat een mega beesten zijn dat! Ze lagen allemaal naast en over elkaar en smeten zand over elkaar heen. Soms sleepten ze zich een paar meter door het zand om vervolgens weer voor kapot neer te vallen. Het is me ook een gewicht wat ze moeten voortbewegen. Zo af en toe richtten een paar tweetallen zich op maar ik ben er niet achter of ze nu ruzie maakten of elkaar aan het liefkozen waren. Onderwijl de meest vreemde geluiden uitstotend. De geur die ze afgaven was helaas minder plezant en uiteraard moeten we weer verder. De weg blijft zich maar voortkronkelen en langzaam begint de zon steeds lager te staan. Dit gaat veel langer duren dan we ingecalculeerd hadden. We zullen pas laat op de camping gaan arriveren naar nu blijkt. We stoppen nog bij het Julia Pfeiffer State Park waar een mooie kleine waterval te zien is. Hoe dichter we bij Monterey komen hoe bewolkter het gaat worden en het begint verdomde hard te waaien. Met de camper heb je daar best last van. Soms rijden we even in de wolken. Dit is minder en we besluiten dan ook niet meer te stoppen en in één ruk door te rijden. Dat is natuurlijk wel jammer maar dan heeft jammer ook wat. De rest van de vakantie was prima gepland. Niet te veel in 1 dag en de nodige rustmomenten. Dit laatste stukje zou ik de volgende keer anders doen. Na LA zou ik dan overnachten in Malibu. De dag erna een ochtendwandeling over het strand maken om me te vergapen aan de kapitale huizen en dan in een uurtje naar Santa Barbara rijden. Hier heb je dan de hele middag en avond de tijd om deze plek op je gemak te verkennen. De dag erna begin je dan al vroeg aan de “Pacific Coast Highway” daar waar wij nu pas om 12.30 uur begonnen te rijden.

Rond 21.15 uur komen we aan op onze KOA camping in Watsonville. Snel maak ik een spaghetti klaar en we eten in de camper. Buiten is het koud, dat zijn we niet meer gewend. Na het eten begint het inpakken en opruimen. Morgenvroeg moeten we uiterlijk om 10.30 uur de camper inleveren in San Leandro bij Road Bear en daarvoor moet hij van binnen helemaal gepoetst zijn! Dat wordt vroeg opstaan. Ondertussen drinken we de kleine biervoorraad die we nog hebben op en om 1.00 uur gaat het licht uit.