Lake Powell

Vrijdag 20 juli:

Gisteravond hebben we de airco niet aangezet maar dat bleek niet zo’n slimme zet. Om 2.30 uur heb ik alle raampjes op het dak maar zover mogelijk open gemaakt. Het regent gelukkig niet meer. Aangezien Ravi in het middenstuk is gaan slapen en niet bij Lyno boven de cabine lijkt het me niet verstandig om de airco aan te zetten. Die blaast hem dan z’n bed uit. Om 7.45 uur houden Ron en ik het niet meer uit en staan op. Het weer is gelukkig weer prachtig. Alles ziet er dan meteen een stuk vriendelijker uit. Rond 9.00 uur als Lyno ook wakker is maken we ons klaar om naar de Horseshoe Bend te gaan. Ravi is nog moe dus die hebben we gezegd maar even op ons bed te gaan liggen dan kunnen we de slide-out inklappen en vertrekken. Officieel mag dit eigenlijk niet. Tijdens het rijden moet iedereen zitten en de veiligheidsriem vast hebben. Volgens mij weten Ravi en Lyno niet eens waar die zitten….. Wat dat betreft zijn we dus zwaar in overtreding.

Tegen 9.30 uur arriveren we bij de plek waar de Colorado River een bocht van 270 graden maakt in de canyon: “the Horseshoe Bend”. We zijn niet de enigen die dit fenomeen willen zien. Het is zo’n 1,5 km lopen maar het is nu al snikheet. Dat hebben we er voor over, dit uitzicht is spectaculair! In de diepte kronkelt de groene rivier zich in een hoefijzer vorm om een grote rots om daarna weer verder te stromen. Ik heb geen hoogtevrees maar durf toch echt niet te dicht bij de rand te komen. Een blonde dame gaat gewoon op de punt van een uitstekende rots zitten met haar benen bungelend naar beneden. Die is levensmoe! Ik krijg al buikpijn als ik het zie. Na zo’n 20 minuten lopen we door het rode zand terug naar de camper, weer een ervaring rijker.

Aangezien we zeer slechte wifi op de camping hebben en Ron gisteravond wel mijn verhalen maar niet de foto’s heeft kunnen posten besluiten we om typisch Amerikaans te gaan ontbijten bij Denny’s. Hier is goede wifi dus dat is zeer aangenaam. Ook face-timen we met Pap. Het gaat de goede kant op. Als er niks meer mis gaat mag hij in principe maandag naar huis. Maar ja, het is natuurlijk Leike Spätjens dus we durven nog niet de vlag uit te hangen. Mails, WhatsApp alles wordt bijgewerkt. We krijgen een foto gestuurd dat de families Duits en Cremers ons welkomstcadeautje hebben gevonden op de camping in Zion: een stikker met de tekst “gank oet de waeg, ig mot noa Zittert”. Dan komt het ontbijt: roerei, spek, worstjes, rösti, toast en pancakes. We eten het hele arsenaal. Op de kaart staat tot nu toe in bijna alle restaurants hoeveel calorieën overal in zitten. Dat is nu dan even slikken maar voor de rest hebben we redelijk gezond gegeten dus een keer zondigen mag best. Koffie wordt onbeperkt bijgevuld. Echt zo’n ontbijttent zoals je in de films ziet. 

We vervolgen onze weg naar een uitzichtpunt op de Glenn Canyon dam. Van alle 14 dammen in de Colorado River is dit de 2 grootste. Sinds begin jaren 60 is hieraan gebouwd en daardoor is Lake Powell ontstaan. Men zegt van Lake Powell ook wel dat het Monument Valley is wat onder water staat. Aan de ene kant van de dam de groene rivier, aan de andere kant een prachtig blauw grillig meer omgeven door witte en oranje rotsen. Overal zijn inhammen en zie je bootjes de diverse vaargeulen in gaan. We maken diverse fotostops. Rond 14.00 uur installeren we ons op een leuk rood kleurig strand en gaan het water in. Ook dit is net als de zwembaden niet heel erg verkoelend maar als je iets verder zwemt wordt het aangenaam. Ik kan niet rustig op mijn handdoekje horizontaal liggen, de omgeving is veel te mooi en ik wil niets missen. Om 15.00 uur kondigt Ravi aan dat hij in Nederland nu jarig is! Tja, wat moet je nu aanhouden? Ik besluit om hem nu al een dikke knuffel en kus te geven. Alweer 15 jaar is onze Benjamin. Hij heeft op deze manier wel zijn langste verjaardag tot nu toe: 33 uur! Na een tijdje besluiten we weer verder te trekken. Bij een haventje waar allerlei woonboten liggen die je kunt huren drinken we wat. We vragen hier nog wat het kost om een jetski te huren: 297 dollar voor 2 uur. Dat vinden we toch echt te gek. We besluiten terug te gaan naar de camping. Ron vertrekt richting de wasmachines op de camping (dat is nu echt nodig) en ik begin met de voorbereidingen voor de salades van vanavond. We gaan bbq-en want dat mag hier gelukkig. Op veel plekken waar we hebben gestaan was het verboden ivm de enorme droogte. Dus nu moeten we daar gebruik van maken. 

Ron komt terug met schone was en een lekker flesje wijn en de jongens gaan aan de slag met de aanwijzingen voor het 2e te verstoppen cadeautje voor de families Duits en Cremers. Zij staan over enkele dagen ook op deze camping. We zien vanaf het dak van de camper de prachtige oranje gloed van de zonsondergang over het meer. Adembenemend mooi om dit mee te mogen maken. De bbq smaakt heerlijk en we hebben een super gezellig avond samen. Dit neemt niemand ons meer af!