Een stuk route 66 richting Lake Havasu

Dinsdag 24 juli:

Om 4.30 uur gaat de wekker. Gauw kleren aan schieten en op weg naar de shuttle bus. Deze brengt ons naar het Visitor Center van waaruit we lopen naar “Mather Point” waar je de mooiste zonsopgang kunt zien. Het valt me op dat het toch al best licht is ondanks dat de zon nog niet op is. Dit gaat om 5.28 uur gebeuren zeggen de geleerden. We zijn niet de enigen die dit plan opgevat hebben maar iedereen is heel stil. Het is heerlijk rustgevend om zo te zitten kijken naar de Canyon en voornamelijk natuurgeluiden te horen. Heel langzaam zie je de zon boven de canyon uitkomen. Het licht wordt uiteindelijk zo fel dat je er bijna niet meer naar kunt kijken. Het is een super ervaring om dit mee te maken en het is absoluut de moeite waard om zo vroeg op te staan. De kids hebben een mooie timelaps gemaakt waarop je het hele gebeuren in een sneltreinvaart ziet. We nemen de bus terug en lopen het laatste stukje terug naar de camping waar we nog tegen een 3-tal herten aanlopen. Zo naast het voetpad…..

We besluiten te ontbijten en op te ruimen. We hebben vandaag best een eind te gaan en dan kunnen we het op ons gemak doen. We rijden via de zuidkant het NP uit en komen dan langs de plek van waaruit de helikoptervluchten georganiseerd worden. Aangezien dit voor 4 personen toch wel heel erg prijzig is hebben we besloten dit niet te doen. De kids slapen het eerste stuk. Dat is ook zo’n voordeel van een camper. In Seligman gaan we van de autobaan af om een stuk van zo’n 100 km over de legendarische “Route 66” te rijden. De oudste weg in Amerika die van Oost naar West loopt. We stoppen in het plaatsje zelf waar alles is ingericht op dit nostalgisch stukje USA. Heel veel super uitziende oude winkels, huizen en tankstations met allerlei prullaria met Route 66 op. Nummerplaten uit de diverse staten die je kunt kopen. Overal spullen en muziek uit die goede ouwe tijd. Hier blijven ons een paar leuke souvenirs aan de vingers plakken.  De ene na de andere oude auto/chevey/pick-up/police-cab staat voor de deuren van deze zaken geparkeerd. Er is een speciale organisatie in het leven geroepen (opgericht door de plaatselijke barber hier) met allemaal vrijwilligers om dit stukje roots in stand te houden en commercieel mee te helpen e.e.a. te exploiteren. Het levert in elk geval zeer kleurrijke plaatjes op en ik kan niet ontkennen dat ik dit na al die dagen “natuur” nu ook wel weer heel erg leuk vindt. We drinken binnen in één van de typische bars wat fris en een kop koffie alvorens we aan onze route 66 ervaring gaan beginnen. De weg leidt langs allerlei heel kleine plaatsjes en biedt prachtige vergezichten. Het is heel stil op de weg wat niet heel erg is want het waait behoorlijk ondanks dat de zon schijnt. Met de camper vang je wel heel veel wind en dat voel je direct. Ik heb het rijden toch maar aan Ron overgelaten. Dat vind ik toch net wat fijner. Dan zien we plots een hele kudde koeien langs de kant van de weg die door een 5-tal cowboys te paard compleet met lasso’s naar een andere plek geleid worden. We stoppen langs de kant van de weg. Dit ziet er echt zo uit als in de films. Geweldig om live mee te maken! In het plaatsje Hackberry is ook weer zo’n super nostalgisch omgebouwd voormalig tankstation langs de kant van de weg en we kunnen het niet laten hier te stoppen. Binnen een echte bar met allemaal foto’s van legendes van toen: van Elvis tot James Dean en Marilyn Monroe. Ook hier verkopen ze weer super gave spullen. 

Route 66 eindigt voor ons in de plaats Kingman. Hier tanken we en halen nog wat boodschappen alvorens we weer de autobaan oprijden naar Lake Havasu. Het schijnt echt een plek te zijn die in het weekend heel druk bezocht wordt door Amerikanen om te genieten van de vele watersport mogelijkheden hier. Als we de plek binnen rijden hebben we al het gevoel dat hier niet de minst bedeelden wonen. Overal prachtige huizen met palmbomen. En dat midden in de woestijn!  Ook dit is een stuwmeer en we zijn onderweg al gewaarschuwd dat het hier ontzettend heet kan zijn. Dat is ook te merken aan de ramen van de camper: die zijn super warm.  We maken een korte stop bij “the London Bridge”. Een of andere zakenman heeft de oude brug in Engeland opgekocht en deze verscheept naar Havasu om hem hier opnieuw op te bouwen. Via deze brug komen we aan bij onze camping “Islander Resort”. Het is inmiddels 15.45 uur. We worden verwelkomt door een dame die ons vertelt dat het hier nu tussen de 48 en 50 graden is! Lieve help, laat onze airco het vandaag alstublieft niet begeven. De luchtvochtigheid is gelukkig maar 9% waardoor het natuurlijk nog wel vreselijk warm is maar niet benauwd. Gelukkig heeft de camping een heel mooi zwembad en is het er heel rustig waardoor we het lange tijd helemaal voor ons alleen hebben. Helaas is het niet heel verkoelend. Het lijkt wel alsof je thuis in bad stapt. Toch voel je iets van koelte als je er dan vervolgens weer uit komt. Ook zijn er tennisbanen en kun je zo naar het strand lopen langs het meer. Wij blijven echter lekker bij de swimmingpool tot een uurtje of zeven. Ron en ik gaan terug naar onze RV om te koken. De airco heeft het toch moeilijk. Dat wordt geen feestje. Rond 20.00 uur is het eten klaar en peuzelen dit op in de camper. Dat is toch nog altijd beter dan buiten. 

Rond 21.00 uur trekken we weer richting zwembad waar tot onze verbazing inmiddels best wat mensen zijn. De temperatuur is nog altijd waanzinnig hoog en in het water is het toch het beste vertoeven. Wij willen ook nog graag de afgelopen 2 dagen posten en er is zeer goed wifi hier aanwezig. Ron heeft zelfs een aantal filmpjes van deze vakantie kunnen plaatsen. Iets wat tot nu toe bijna onmogelijk was. Als je geïnteresseerd bent kun je ze uiteraard bekijken. Eerst een duik en dan onze dingen doen op de computer. Zelfs die heeft het zwaar in deze enorme hitte. Vóór 22.00 uur moeten we gedoucht hebben in de van airco voorziene zeer verzorgde badkamers van de camping. Het zal vanavond niet laat worden. Morgen gaat het richting Los Angeles……